Geknaag aan de democratische rechtsstaat

Soms kan je het gevoel hebben je niet meer thuis te voelen in eigen land. Bijvoorbeeld, omdat het bezet wordt door een vreemde macht. Dat is het gevoel dat ik heb bij een groeiende gelijkheidsideologie die nu ook - en dat is een nieuwe wending - weerslag gevonden heeft in de rechtspraak. Ideologie is bruut doorgebroken en vreet aan de democratische rechtsstaat.

Maar omdat het die idiote, achtergebleven SGP betreft staan wij er allemaal vrolijk naar te kijken. En we lachen. Zo zelfs, dat het journaille het kabinet graag ten dienste wil zijn om maatregelen te bedenken tegen de SGP. In ‘Met het Oog op Morgen’ presteerde de interviewer van Jan Peter Balkenende hem te feliciteren, terwijl de staat nu juist beroep had aangetekend tegen de uitspraak van de rechter. De omgekeerde wereld.

Op basis van het VN-vrouwenverdrag - internationale verdragen staan hoog in pikorde van het Nederlandse rechtssysteem - heeft de Hoge Raad de staat opgeroepen de SGP aan te pakken. Dit gebeurt op basis van artikel 7 van dat verdrag, waar gesproken wordt over participatie van vrouwen in het politieke en openbare leven. Het VN-vrouwenverdrag, dat stamt uit 1979, wordt nu als een grove deken uitgerold over de Nederlandse samenleving, ongeacht de situatie van de vrouwen waar het in deze zaak om draait. Er is niet gekeken naar de behoefte van SGP-vrouwen: zij staan niet in de rij voor een plekje op de lijst van de SGP. De zaak mag dan in het prille begin zijn begonnen door een oude SGP-dame uit Den Haag, dat zegt niet zoveel. Veel jongeren - vrouwen en mannen - zoeken liever naar interne mogelijkheden om het gesprek te voeren over het ‘vrouwenstandpunt’. Daar is geen proefprocessenfonds voor nodig.

Overigens gaan we in Nederland erg hypocriet met het VN-vrouwenverdrag om. Nederland komt namelijk helemaal niet toe aan artikel 7 van het verdrag, omdat ze artikel 6 openlijk schoffeert. Artikel 6 gaat over prostitutie waarbij de staat opgeroepen wordt “alle passende maatregelen, waaronder wetgevende” moet aanwenden om exploitatie van prostitutie tegen te gaan. Welnu, Staat der Nederlanden, verstaat uw plicht en roeping. Maar dit zal wel als een niet ter zake doend argument worden gezien. In ieder geval kan Nederland niet met droge ogen beweren dat ze, met uitzondering van de achterban van de staatkundig gereformeerden, aan het verdrag van de VN voldoet.

Wat veel belangrijker is de verheffing van het gelijkheidsbeginsel ten opzichte van andere - klassieke - grondrechten. Het is niet goed mogelijk om nu al vast te stellen wat het betekent dat het non-discriminatiebeginsel boven de vrijheid van godsdienst wordt geplaatst. Maar een nieuwe wet die nodig is om de SGP te verplichten tot het opnemen van vrouwen op de kieslijst kan wel grote gevolgen hebben voor bijvoorbeeld het bijzonder onderwijs. De uitspraak markeert een nieuwe weg die de Hoge Raad inslaat: artikel 1 als supergrondrecht boven de klassieke grondrechten, die notabene, in tegenstelling tot het gelijkheidsbeginsel, allen de staat op afstand stellen tot burgers en gemeenschappen. Misschien nog niet zo slechte gedachte van Pim Fortuyn om artikel 1 van de grondwet - "dat rare grondswetartikel" - te schrappen

In elk geval wordt deze wrange uitspraak onderdeel van onze wankele rechtsstaat. Wie heeft in de gaten dat deze uitspraak knaagt aan de democratische rechtsstaat die minderheden beschermt en ook de staat te verstaan geeft haar handen af te houden van mensen, gemeenschappen en organisaties.

Politici en journaille uit linkse hoek buitelden over elkaar van blijdschap. En dat terwijl er wel andere problemen zijn om ons druk over te maken dan een politieke partij die al meer dan 90 jaar bestaat en alweer 87 jaar deelneemt aan de parlementaire democratie. Een partij met een achterban die op waardige en energieke wijze bouwt aan de samenleving, maar - oh wat jammer! - niet mee is gegaan in de oppervlakkige opvatting van de meerderheid dat alles gedwongen gelijk moet zijn. Hier voel ik me niet thuis.

En die feestvierende meute in de politiek? Laten zij zich bezighouden met echte problemen. Op straat, in de wijken, in het onderwijs, de zorg en in de economie.