In het commentaar van het Nederlands Dagblad van 24 juni schrijft Marc Janssens: “De breuk tussen ChristenUnie en SGP in het Europarlement heeft iets ironisch. Terwijl de eurokritische SGP ogenschijnlijk veel beter bij de centrumrechtse Britse conservatieven past, schuift de op punten meer linkse ChristenUnie nu als enige aan.” Het commentaar gaat in het vervolg niet in op de hierboven geschetste tegenstelling. Vooral SGP-europarlementariër Bas Belder leek zeer ingenomen met de samenwerking met de Britse Conservatives. En terecht. De combinatie van SGP en ChristenUnie kon niet bepaald conservatief genoemd worden, maar persoonlijk staat Belder wel dicht bij het conservatisme en dat geldt ook voor de SGP. Meer dan de ChristenUnie hoort de SGP bij conservatieven thuis. Na een avondje buurten bij het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie, die momenteel nadenken over de islam, werd het me nog duidelijker: de ChristenUnie heeft niets gemeen met conservatieven. De deelname aan de ECR in Europa, zonder de conservatieve SGP, is daarom een klucht.
Misschien had David Cameron zich niet moeten laten leiden door de druk van een mogelijk aangetast imago op weg naar de Britse verkiezingen – dat lijkt de reden te zijn voor de uitsluiting van de SGP met haar ‘ vervelende’ vrouwenstandpunt. Dit geeft wel aan hoe het politieke klimaat anno 2009 is. Niet enkel standpunten doen ertoe, maar het imago van een partij. Angst voor de publieke opinie regeert, met de SGP als slachtoffer van haar eigen ‘ vrouwenstandpunt’ . Conservatieven kiezen een christelijk-sociale partij ten faveure van een christelijk-conservatieve partij. Het is triest dat zelfs ‘conservatieven’ heden ten dage zich laten leiden door publieke opinie en de gelijkheidideologie en daarmee geen begrip kunnen opbrengen voor een partij die over Europa zaken nagenoeg hetzelfde denkt als zij, maar op basis van religieuze overtuiging binnen de eigen partij een duidelijk standpunt inneemt over de positie van vrouwen. Laat ik helder zijn: de samenwerking met de CU laat toch wel zien dat de SGP geen rabiate partij is die vrouwen in de politiek niet accepteert. De gecombineerde lijst maakte dit wel duidelijk. Bovendien, zo zei partijleider Van der Vlies in het EO-programma Dit is de dag: “de SGP heeft altijd laten zien te willen samenwerken.”
Hoe men ook denkt over het vrouwenstandpunt van de SGP, het valt moeilijk te ontkennen dat er bij de ChristenUnie – op de keper beschouwt – nog wel grotere geschilpunten staan met de conservatieven, of breder het conservatisme. Op dit punt heeft de SGP – naar mijn mening – toch een duidelijker profiel.
woensdag 24 juni 2009
Omgekeerde Wereld
Ronald Plasterk: een aardige man, op het eerste gezicht. Bijzonder behulpzaam ook. Eigenlijk naar alle mensen. Jongeren wil hij weerbaar maken, homo’s helpt hij als geen ander. En orthodoxe christenen? Natuurlijk, zij hebben ook een steuntje in de rug nodig om nu voor eens en altijd achterlijke standpunten op te geven. Als minister geef je dan uitleg aan gelovigen hoe ze het geloof moeten zien: het gaat, zo zei hij, om “liefde” en niet om “wetjes en regeltjes”. Bedankt excellentie, hierdoor is ons eindelijk een lampje gaan branden…
Ronald Plasterk is een voorstander van Laïcité, een strikte scheiding tussen kerk en staat. Daarbij hoort neutraliteit. Als sociaal-democraat gelooft Plasterk - getuige zijn onvermoeibare strijd voor acceptatie van de ‘omgekeerde wereld’ - in de maakbaarheid van de samenleving. Dat neutraliteit daarin fictie is, hoef ik niet uit te leggen. Wanneer de overheid al neutraal zou kunnen zijn betekent dit dat er vrijstellingen of speciale aandacht volgen voor bepaalde groepen, zo betoogde professor Van der Burg, onlangs. Dit geldt de aandacht voor homoseksualiteit in het onderwijs, maar ook de erkenning van gewetensbezwaren.
Neutraal is niet neutraal, maar ideologie van de omgekeerde wereld. Een post-christelijke samenleving is niet te vergelijken met een heidense samenleving. Er zijn overeenkomsten, maar het grote verschil is dat het Evangelie er geklonken heeft. Het christelijke geloof kent een duidelijke ethiek. In een post-christelijke samenleving wordt deze ethiek omgekeerd. Wat abnormaal was, móet normaal worden geacht. Het recht van een ongeboren leven wordt niet bevochten, maar dierenrechten, ik herhaal, dierenrechten (!) móeten in de grondwet worden vastgelegd. Zo ook de agressieve homocultuur, waar Plasterk het voor opneemt. Soms komt pijnlijk openbaar wat de ware aard van het beestje is.
Groen van Prinsterer (1801-1876) hield zijn tegenstanders aan de neutraliteit die zij meenden voor te staan. Alles wat dat niet was schoot hij genadeloos af. Zo moeten wij ook de rabiate ideologie van ´ongeloof en revolutie´ ontmaskeren en blootleggen. Het is de wereld op z’n kop. Neutrale politici storten zich met veel emotie in het debat. Waar is de vrijheid van een minderheid om niet mee te doen aan wat de linkse elite wil?
Dirk-Jan Nijsink
Ronald Plasterk is een voorstander van Laïcité, een strikte scheiding tussen kerk en staat. Daarbij hoort neutraliteit. Als sociaal-democraat gelooft Plasterk - getuige zijn onvermoeibare strijd voor acceptatie van de ‘omgekeerde wereld’ - in de maakbaarheid van de samenleving. Dat neutraliteit daarin fictie is, hoef ik niet uit te leggen. Wanneer de overheid al neutraal zou kunnen zijn betekent dit dat er vrijstellingen of speciale aandacht volgen voor bepaalde groepen, zo betoogde professor Van der Burg, onlangs. Dit geldt de aandacht voor homoseksualiteit in het onderwijs, maar ook de erkenning van gewetensbezwaren.
Neutraal is niet neutraal, maar ideologie van de omgekeerde wereld. Een post-christelijke samenleving is niet te vergelijken met een heidense samenleving. Er zijn overeenkomsten, maar het grote verschil is dat het Evangelie er geklonken heeft. Het christelijke geloof kent een duidelijke ethiek. In een post-christelijke samenleving wordt deze ethiek omgekeerd. Wat abnormaal was, móet normaal worden geacht. Het recht van een ongeboren leven wordt niet bevochten, maar dierenrechten, ik herhaal, dierenrechten (!) móeten in de grondwet worden vastgelegd. Zo ook de agressieve homocultuur, waar Plasterk het voor opneemt. Soms komt pijnlijk openbaar wat de ware aard van het beestje is.
Groen van Prinsterer (1801-1876) hield zijn tegenstanders aan de neutraliteit die zij meenden voor te staan. Alles wat dat niet was schoot hij genadeloos af. Zo moeten wij ook de rabiate ideologie van ´ongeloof en revolutie´ ontmaskeren en blootleggen. Het is de wereld op z’n kop. Neutrale politici storten zich met veel emotie in het debat. Waar is de vrijheid van een minderheid om niet mee te doen aan wat de linkse elite wil?
Dirk-Jan Nijsink
dinsdag 2 juni 2009
Ik hoor stemmen…
Deze week maakt Nederland zich op om te gaan stemmen. Donderdag 4 juni 2009 worden in Nederland de verkiezingen gehouden voor het Europees Parlement. In de media doen zich tegenstrijdige geluiden voor over de verwachte opkomst. Historisch laag, of juist zeldzaam hoog - ongeveer 66 procent. Politieke partijen voeren flink campagne, en ook de belastingbetaler doet - gewild of niet - een flinke duit in het zakje. Welkom in de wondere wereld van de ‘Europese verkiezingen 2009’: mede mogelijk gemaakt door u, jij en ik.
Populariteit
Europa is niet populair. Niets nieuws natuurlijk, maar opmerkelijk was wel het bericht dat ik vrijdag hoorde. Ironisch genoeg terugkomend van een campagnebijeenkomst van ‘Lijst 6’. Nederland ‘zapt’ massaal weg als het ‘E’ woord valt. Zodra de Europese vlag in beeld komt, zodra een presentator ‘Europa’ zegt, zodra er een hoofd van één van de lijsttrekkers verschijnt op het beeld, kelderen de kijkcijfers met ongeveer 50 procent. Nu is het ook nog eens zo dat diezelfde lijsttrekkers niet uit de media zijn weg te slaan. Logisch natuurlijk, want het is campagnetijd. Maar bezinning hierop lijkt me niet verkeerd.
Belastingbetaler
Tot overmaat van ramp vindt er ook nog zoiets plaats als een soort van ‘compenserende campagne’. Dit weekend liep ik nietsvermoedend naar de Utrechtse dom, mij verheugend op een prachtig concert. Op het Domplein stuitte ik op een herrie. Het bleek te gaan om een algemene campagne om mensen op te roepen te gaan stemmen voor de Europese campagne. Overal zag ik jongeren lopen die aan het canvassen waren. Ik kon niet om deze ‘blauwe brigade’ heen. Storend is zoiets. Dat politieke partijen campagne voeren is goed en begrijpelijk, maar dat daarnaast ook met belastinggeld mensen opgeroepen worden te stemmen vind ik niet nodig. Het gaat hier om gemeenschapsgeld dat wel beter besteed kan worden. En dan die ‘Postbus 51’ radiospotjes van deze campagne. “Ik geloof dat ik stemmen hoor”. Je zult maar stemmen horen… Ik ga niet echt zitten mokken dat mijn belastinggeld naar allerlei projecten en clubs - bijvoorbeeld het COC - gaat, maar leggen we hier niet de vinger op de zere plek?
Boven onze hoofden
Goed burgerschap draagt verantwoordelijkheid in zich, ook voor het uitbrengen van een stem als een vorm van burgerlijke plicht. Wie niet stemt, heeft ook geen recht om zijn oh haar stem te laten horen tegen diezelfde politiek, nationaal of supranationaal. Blijkbaar voelt de burger zich op één of andere manier niet geroepen te stemmen of interesse te tonen. In mijn opinie iets waar opnieuw diezelfde politieke elite in Europa schuld aan heeft. Hoe je het ook wend of keert, het Europese project is toch vooral een hobby van de politieke elite die zich grotendeels ver boven het hoofd van ons - gewone burgers - heeft voltrokken. Voor de binding tussen politiek en de samenleving is dit niet goed. Het imago van Europa is negatief. Sommige partijen spelen op dat gevoel in, zoals de SP en de PVV. Ik werk bij een politieke partij en zou met vreugde moeten zien hoe de burger er met de haren wordt bijgesleept, maar bij mij wekte het ergernis op. Ik ben bang dat dit voor meer mensen geldt.
Populariteit
Europa is niet populair. Niets nieuws natuurlijk, maar opmerkelijk was wel het bericht dat ik vrijdag hoorde. Ironisch genoeg terugkomend van een campagnebijeenkomst van ‘Lijst 6’. Nederland ‘zapt’ massaal weg als het ‘E’ woord valt. Zodra de Europese vlag in beeld komt, zodra een presentator ‘Europa’ zegt, zodra er een hoofd van één van de lijsttrekkers verschijnt op het beeld, kelderen de kijkcijfers met ongeveer 50 procent. Nu is het ook nog eens zo dat diezelfde lijsttrekkers niet uit de media zijn weg te slaan. Logisch natuurlijk, want het is campagnetijd. Maar bezinning hierop lijkt me niet verkeerd.
Belastingbetaler
Tot overmaat van ramp vindt er ook nog zoiets plaats als een soort van ‘compenserende campagne’. Dit weekend liep ik nietsvermoedend naar de Utrechtse dom, mij verheugend op een prachtig concert. Op het Domplein stuitte ik op een herrie. Het bleek te gaan om een algemene campagne om mensen op te roepen te gaan stemmen voor de Europese campagne. Overal zag ik jongeren lopen die aan het canvassen waren. Ik kon niet om deze ‘blauwe brigade’ heen. Storend is zoiets. Dat politieke partijen campagne voeren is goed en begrijpelijk, maar dat daarnaast ook met belastinggeld mensen opgeroepen worden te stemmen vind ik niet nodig. Het gaat hier om gemeenschapsgeld dat wel beter besteed kan worden. En dan die ‘Postbus 51’ radiospotjes van deze campagne. “Ik geloof dat ik stemmen hoor”. Je zult maar stemmen horen… Ik ga niet echt zitten mokken dat mijn belastinggeld naar allerlei projecten en clubs - bijvoorbeeld het COC - gaat, maar leggen we hier niet de vinger op de zere plek?
Boven onze hoofden
Goed burgerschap draagt verantwoordelijkheid in zich, ook voor het uitbrengen van een stem als een vorm van burgerlijke plicht. Wie niet stemt, heeft ook geen recht om zijn oh haar stem te laten horen tegen diezelfde politiek, nationaal of supranationaal. Blijkbaar voelt de burger zich op één of andere manier niet geroepen te stemmen of interesse te tonen. In mijn opinie iets waar opnieuw diezelfde politieke elite in Europa schuld aan heeft. Hoe je het ook wend of keert, het Europese project is toch vooral een hobby van de politieke elite die zich grotendeels ver boven het hoofd van ons - gewone burgers - heeft voltrokken. Voor de binding tussen politiek en de samenleving is dit niet goed. Het imago van Europa is negatief. Sommige partijen spelen op dat gevoel in, zoals de SP en de PVV. Ik werk bij een politieke partij en zou met vreugde moeten zien hoe de burger er met de haren wordt bijgesleept, maar bij mij wekte het ergernis op. Ik ben bang dat dit voor meer mensen geldt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
