Het moet niet gekker worden

Steeds meer mensen, ook christenen, lijken al maar vaker mee te zingen in het koor der gelijkheidsdenkers. Wat is er aan de hand? Waarom willen we niet de lof bezingen van de christelijke kerk. Seculieren trekken de scheiding tussen kerk en staat door en stellen dat, vanwege dit beginsel, religie geen rol mag spelen in de samenleving. Van de weeromstuit willen christenen een wit voetje halen door de eigen cultuur in de uitverkoop te zetten.

Vorige week was het de week van de ‘minarettenmotie’. Wat men ook vindt van de stellingname van Kees van der Staaij, de motie getuigde van moed, eerlijkheid (het benoemen van het gevoel van onbehagen) en fatsoen. Anders dan het Zwitserse referendum zette deze motie aan tot een gesprek - je zou haast denken dat-ie uit het snotje van ‘theedrinker’ Job Cohen kwam. ChristenUnie-minister André Rouvoet was er als de kippen bij om aan te tonen dat hier toch wel sprake was van een forse aanval op de vrijheid van godsdienst. Twee (overigens door mij gewaardeerde) CU-jongeren volgden hem in diens kritiek op de SGP. Welnu, de vrijheid van godsdienst is nooit in het geding geweest. De motie - het moment was zeer ongelukkig gekozen - gaf uiting van een christelijk-historische visie op onze democratische rechtsstaat. In Nederland zouden christenen en ‘cultuurchristenen’ samen moeten opkomen voor een christelijke Leitkultur.

Maar in plaats van dit te doen relativeren christenen hun cultuur, door te stellen dat Nederland niet langer christelijk is en dat nu eenmaal de meerderheid in een democratie beslist. Dat is natuurlijk waar, maar wie zo relativerend redeneert, mag het nationaal-socialisme niet veroordelen, omdat ze als totalitaire ideologie door middel van de democratie diezelfde democratie - de Weimarer Republik was weliswaar broos - heeft vermoord. Ik ben niet zo zeker van onze democratische rechtsstaat, als zou dat ons wel bewaren voor allerlei vreemde machtsaanspraken. Zonder een christelijk fundament is onze rechtsstaat nabij de verdwijning. Juist, omdat de ongeschreven tradities en gedragsregels het verschil maken. En "Is niet het christelijk geloof de voornaamste bron van onze beschaving?" zo vroeg Edmund Burke zich reeds in zijn Reflections on the Revolution in France (1790) af.

Nu, in een land dat zich rekenschap geeft van haar christelijke geschiedenis zal er ruimte zijn voor elk ander geloof, tenzij ze geen bedreiging vormt voor de democratische rechtsstaat. Dit geldt het christendom, jodendom, de islam, het boeddhisme en ga zo maar door. Maar dit geldt niet voor mensen en fundamentalistische religies die misbruik maken van onze grondrechten, om met een beroep op onze vrijheden ervoor te zorgen dat “Europa via de moederschoot van moslimvrouwen veroverd” zal worden. Het is te naïef dit toe te laten.

Veel seculiere, maar ook christelijke mensen redeneren dat, bijvoorbeeld, moslimscholen bestaan bij de gratie van dezelfde vrijheden als waar reformatorische scholen zich op beroepen. En dit is natuurlijk waar en terecht. Maar “het treurige aan die redenering is dat zij weliswaar correct is, maar weinig bevredigend, omdat zij volledig voorbijgaat aan het feit dat Nederland een eeuwenlange christelijke traditie heeft waarmee de seculiere cultuur van ons land nauw verbonden is, ja er zelfs schatplichtig aan is.” historica Amanda Kluveld op Volkskrant.nl.

Christenen laten de provocatie tegen hun Drie-enige God maar over zich heenkomen. En bieden er ook nog eens volop ruimte voor, vanuit een soort van verlicht idee van naastenliefde. Niet realiserend dat zij met vuur spelen. Een minaret weerspiegelt een aanspraak op een gebied, op een land. Zelfs jonge moslim-architecten in Nederland kunnen zich het verzet tegen de “achterhaalde” architectuur van de zogenaamde “heimweemoskeeën” voorstellen. De opvallende moskeeën in Nederland zijn dan ook grotendeels ontworpen op oer-Hollandse tekentafels.

Ik hoop dat christenen en seculieren, die zich schatplichtig weten aan een bijzondere traditie van christelijk denken, die het fundament van onze samenleving gelegd heeft, tijdig inzien dat het christendom zo gek nog niet is. Als we islam en christendom steeds maar blijven vergelijken en aan elkaar gelijkstellen, omdat ze beiden worden aangeduid als een ‘religie’, onderwaarderen we het christendom. Een miskenning van het belang van onze cultuur, geschiedenis en traditie voor nu.

Na een periode waarin de Amsterdamse gemeenteraad een motie indiende om organisaties met een christelijke identiteit niet langer geldelijk te steunen, de NPV in Rhenen geen subsidie mag ontvangen, Sinterklaas niet meer met een kruis op zijn mijter mag lopen en de Haagse Hogeschool niet langer een kerstboom wil plaatsen, denk ik alleen nog maar: “het moet niet gekker worden.”

Overigens moedig ik iedereen aan het artikel van Amanda Kluveld te lezen en te herlezen.